ابراهیم
جمعه, ۱۰ مرداد ۱۳۹۹، ۱۲:۱۵ ق.ظ
ابراهیم به فرمان خداوند هر آنچه داشت، تنها فرزندش را ، اسماعیل سیزده ساله اش را به قربانگاه برد... لحظه ای درنگ نکرد ... دستش نلرزید... حزن سد راهش نشد .... دست به چاقو برد ، چاقو را به حلقوم نوجوانش ... چاقو نبرید ... عظیم ترین آزمایش ابراهیم به تسلیم محض او به امر خدا انجامید... ایمان ما به خداوند چقدر است؟ چقدر تسلیم خداوندیم .... این تسلیم از مفاهیم کلیشه ای فرسنگ ها فاصله دارد... تسلیم امر خداوند بر هر آنچه برایش پیش می آید محزون نمی شود ... گر رنج پیش آید و گر راحت ای حکیم ، نسبت مکن به غیر که اینها خدا کند ... این حزن که در ما ماندگار می شود کفر است ... ایمان به سپید بودن پایان همه شب های سیاه در گرو تسلیم است و این تسلیم محض نشانه ای است بر ملت ابراهیم ....
