امید

مادر بزرگ من در هشتاد و شش سالگی بر اثر بیماری سرطان فوت کرد، سه ماه قبل از مرگ مشتاق بود برنامه خودش رو برای ماه های بعد تنظیم کنه، می گفت می خواد ماه رمضان پیش ما باشه، جوان های بسیار زیادی رو می بینم که حتی به امروز شون با امید فکر نمی کنند آدم هایی که اگر به آنها قدرت انتخاب زندگی تا صد سالگی داده شود آن را قطعا پس می دهند و زندگی طولانی بزرگ ترین کابوس آنها است، خیلی دور شدیم انگار از نسلی که الهی پیر شی جوون براشون دعا خیر بود نه نفرین....  و چقدر خوشبخت اند آدم هایی که در سالمندی هم امیدوار اند به زندگی...

آدمک ها

دستاورد فضای مجازی چشمان اشکباری است که قادر اند آدمک قهقهه بگذارند...  شاید توجیه کند نه محرمی نه مرهمی و نه همدمی را.... آدمک هایی هستیم پوشالی که حقیقت مان را با خود به گور می بریم