کدورت دل

خیلی از ما آدم هایی در پهنه چند ساله زندگی مون داشتیم که دلمون رو شکستند غمگین مون کردند و رفتند، فرق نمی کنه چه نقشی داشته، مهم نیست چه بلایی سر احساس ما آورده، مهم این که بار سنگین کدورت رو با خودمون حمل نکنیم، مهم این که خودمون حال مون بهتر باشه، باید خاطرات این آدم ها رو دفن کرد، خوب یا بد، یک بار برای همیشه، سر مزار خاطرات شون با دل سیر گریه کرد و بعد اون فکر کردن به هر کدوم این خاطرات فکر کردن به ماهیت یک موجود مرده است، شاید در گوشه ای از ناخودآگاه مون برای همیشه بمونن، شاید کدورتی که ایجاد کردند برای همیشه یک خراش کهنه روی احساس مون ایجاد کنه اما زندگی ادامه داره و نباید با کینه باشه، فراموش کنید، فراموشی بعد از مرگ نعمت بزرگی است در مسیر حرکت انسان فانی، نعمتی که کمتر سپاسگزار اش هستیم....