معنویت

این جراحی های افسار گسیخته زیبایی امری عادی نیست، از وجود یک ژانر گسترده شخصیتی در جامعه حکایت می کند که در آن آن زیبایی همه چیز است... کسانی که با جراحی های زیبایی پی در پی ارزشمندتر می شوند و کسانی که این ارزش را می پذیرند...  شمار فراوان هر دو دسته تلنگری هستند بر این که باور کنیم جامعه ای هستیم که هر روز از ارزش های معنوی دور تر می شویم...  معنویت زیر تیغ هیچ جراحی شکل نمی گیرد، کاش برگردیم به ارزش های ماندگار...

به قول فاضل نظری :

زیباییِ امروزِ تو گنجی ابدی نیست  
بیچاره تو و دلخوشی ِ رو به زوالت

نسل سوخته

چه نسلی بودیم، جوانی نکرده قدم گذاشتیم به میان سالی، روح مان در همان دوران کودکی مانده همان دوران که خوشی اکتسابی نبود و ذاتی بود ولی جسممان می تازد به سمت پیری که باور اش نمی کنیم، آدم مثل قورباغه است وقتی کم کم پیر می شود وقتی لحظه لحظه سردی پیری سراغ اش می آید و گرمی جوانی را به محیط می دهد پیر می شود و باور می کند پیر شده اما وقتی آخرین خاطره گرم اش کودکی است و ناگهان وارد برهه سرد میانسالی می شود گذر زمان باور اش نمی شود می خواهد از این ورطه سهمگین بیرون بجهد و نمی تواند، افسردگی سراغ ش می آید و نا باوری، این گونه بود نسل ما...  نسلی که از کودکی وارد کهنسالی می شود

شعر ها

فکر می کنم هر کس باید شاعر شعر های خودش باشد، هیچ احساسی تکراری نیست، عشق ها و فراق ها، درد ها و رنج ها، غربت و حبس و... برای هر کسی یک رنگ دارد، گاهی کلمات، این پاره های پراکنده حاصل از چسبیدن حروف به هم توان ترسیم احساسی را ندارند که در آن غوطه وریم، در میان شان با پاهای برهنه راه می روی و فقط خار واژه ها پوستت را می خراشد، هیچ کدام التیام بخش نیست، هر کس باید شاعر خودش باشد، شعر هر کس از نگاه اش تراوش می کند اما اگر شعری به بیتی ختم نشد تقصیر واژه ها نیست، کوتاهی از بلندی تفاوت هاست و قصور دست کلمات...  گاهی سکوت یک شاعر عمیق ترین غزل ها را زمزمه می کند برای شنیدن شعر آن شاعر فقط ساکت بمان