بی بهانه

الهی دلم گرفته از زمینیانت-هوای آسمان تو را دارد... 

الست بربکم

نمی دانم دقیقا از کی آغاز شد – از کی بود که همه چیز انسان را تظاهر های ارزان قیمتی ببینند که در صورت متجلی می شود و قضاوت هایی که مورد جماد و نبات و حیوان از روی ظاهر می کنند در مورد اشرف مخلوقات جاری کنند – ظاهر یک اسب یک شاخه یاسمن و یک کرکس با هم متفاوت است و قضاوت در مورد ماهیت این موجودات از روی همان ظاهر اوست و اما انسان ... نمی دانم چرا گمان کردیم کسی که بینی بزرگ دارد نمی تواند مهربان، صادق و پاک باشد یا کسی که کوتاه قد تر است طبع بلندی ندارد و...و یا شاید یادمان رفت که کرامات انسانی است که انسان ها را متفاوت می کند نه صورت های متفاوت که به جهت تشخیص فردی به عنوان نعمتی از جانب پروردگان به ما ارزانی شده بود – شاید نسل ما آنقدر تهی شده است از اخلاقیات که ارزش ها را در پرداختن به ظاهری ببینید که با مبلغ نا چیزی تغییر می کند – این روزها باید نشست و گریست به حال عظمت انسان که در گردباد سطحی نگری ها سرگردان است ولی امروز هنوز هم ندای " الست بربکم" به گوش می رسد