عشق

عشق را نباید در هزار توی تار گرفته خاطرات رنگ و رفته دنبال گشت ... برای یافتن عشق نباید تا قله کوه قاف پای پیاده لنگان لنگان طی طریق کرد ... عشق همین جاست ... همین جا کنار هزار توی مهربانی جایی که هرگز مهربانی ات به منزلگاه آسایش نمی رسد،اما دیدن لبخندی شاد و آرامشی اهدایی آرام ات می کند، عشق ودیعه ای است در نگاه ما، نگاه ما به دنیا به هستی به آدم ها...  وقتی به آدم ها عاشقانه نگاه کنی خودت محو می شوی، آنجا دیگر مهم نیست خراش ات دهند فراموش ات کنند و به تو حتی توهین کنند...  این که باز به آنها به آرامش شان شادی هایشان و بهترین های زندگی شان فکر می کنی و منطق ات نمی پذیرد عشق است... دریایی که در آن بزرگان غرق می شوند و با آن یکی می شوند مردم بی حکمت نمی دانند دریای عشق است ولی اولیا به این غرقاب  راضی اند...