دلم یک صبح می خواهد

کاش می شد روزی برسد که رها شویم از قیود دست و پا گیر نفسمان - روزی که منیت خویش را جزئی ببینیم از کل این هستی لایتناهی و روحمان را در بر گیرنده تمام عالم هست

دلم یک صبح می خواهد 

جدا از وحشت و تشویش 

کنار یک درخت کهنه سال سایه گسترده

به زیر آسمان صاف بنشینم 

تو را از خاطراتم ساده بر چینم

بسان قاب های رنگ و رو رفته

که بر دیوار سردِ خانه اجدادی مادر بزرگم بود

نهم آرام در صندقچه ی از یاد رفتن ها

کنار خاطرات محو و پوسیده 

و دیدن های نا دیده

رسیدن های رنجیده

تو آنجا باشی و من در زمینی خالی از تشویش

زمانی خالی از تردید

و آرامی که بی هر خواهشی آهسته می خندد