سبز باش

گاهی یاس در روزنه های امیدها و آرزوهای برآورده شده و لبخندهای ملموس با داسی دروگر منتظر ایستاده است و گاهی زندگی از لابلای تاریکی های وحشت و نا امیدی با چشمان امید لبخند می زند.

گاهی در میان آنجا که تا چشم کار می کند کویر است و سراب و وحشت گلی می روید مانند گلهای شاداب مرعزارهای خرم ولی تنها... سبزهای کویر همیشه تنهایند و با شکوه و دوست داشتنی که سبز بودن در بیابان هنر مردان بزرگ است ورنه که در احاطه چشمه های روشنی بخش و آفتاب ملایم و باران های روحانی سبز بودن وظیفه است نه هنر... سبز باش ، آنجا که همه گمان می کنند پژمرده ای آنجا که سرزمینت با تو مهربان نبوده است آنجا که سرابها بی رحمانه فریاد می زنند... آنجا سبز باش ... آنجا سبز بودن هنر می خواهد و تو در دستان یک هنرمند خلق شده ای...