ساقی کجایی
آدمی مجموعه ای است گریز ناپذیر از صفات - صفاتی که گاهی خوب متجلی می شوند گاهی بد - اما جز خیر در این عالم به وجود نیامده و این بنی بشر خلیفه الله است که چون خداوند توان تجلی دارد - صفتی می تواند بیشتر از تعادل اش متجلی کند و اینگونه کژی زاده می شود - این تجلی می تواند حاصل یک لحظه باشد - یک لحظه هجوم نفس - یک لحظه وسوسه منیات - یک لحظه فقط یک لحظه غفلت - به قول خواجه رومی : من ز مکر نفس دیدم چیزها - کو برد از سحر خود تمییز ها .... دلم می گیرد گاهی از کژی خودم در همان یک لحظه ها - و از تمام خودم که خود را قضاوت می کند - شاید همین قضاوت خودم مهم تر باشد از نگاه دوستان که این می ماند و آن گذراست - ما آدم ها یاد گرفته ایم هم را قضاوت کنیم - یاد گرفته ایم همان را ببینیم که می خواهیم و به شدت تابع من خویشیم .... نمی ماند از همرهان هیچ بر جای - دلم خون شد از غصه ساقی کجایی....
