اگر یازمی گشتم به آن نقطه ازلی
حدوث حضور ایجاد
این بار می خواستم پرنده ای باشم
آویخته در باد
بی سرزمین
بی آشیانه
بی توشه
نه چشم انتظار مهری
نه امیدوار وصالی
نه دلبسته کنجی
کناری
ساحلی
هرسال دیدارم تنها با تک درخت دشتی بود بی مرز
کهنسال و تنومند
که آوای مرا در سایه خود هضم می کرد
و او به انتظارم می نشست
و من تا ابد انتظار را نمی دانستم
