معانی

گاهی معانی فراتر از واژه های حقیری هستند که بر زبان جاری می گردند و درد ها سنگین تر از وزن های ملموسی اند که با این جاذبه ناچیز تعبیر می شوند.
این وقت ها باید نشست و به سکوت مجال داد تارهای خود را بتند، تارهای نا ملموس بی واژگی را در پودهای گنگ بی صدایی، تارو پودی که می تواند سرپا نگه ات دارد با لبهایی آغشته به لیخندی همیشگی، به روی مردمی که توان دیدن حقیقت تو را ندارند.

دلایل محدودی هست برای ماندن بر روی این کره خاکی وقتی به فریاد ها مجال پرواز نمی دهند.