سالهای تاریکی - دل های پر امید
جمعه, ۳۰ خرداد ۱۳۹۳، ۰۱:۰۳ ق.ظ
نازنین من
فردا وقتی که آفتاب دوباره سر بزند
مرا خواهی دید
در این سفینه دوار خزان زده
ایستاده در سرزمینی که جز رد پای قرن ها سکوت میهمانی ندارد
هنوز پا بر جا ، استوار و پر امید
و تنها خورشید می داند که من
در این گنبد دوار در پی چیزی هستم
که با هر پگاه به دنیای من لبخند می زند
