تفالی به دیوان خواجه شیراز زدم، حافظ گویای اسرار... در این سراچه فانی گویی باید گذاشت و گذشت، هیچ هست ی بر همان که هست نمی ماند...
دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت،بشکست عهد و از غم ما هیچ غم نداشت، بر من جفا ز بخت من آمد وگرنه یار، حاشا که رسم لطف و طریق کرم نداشت...
یادم هست قدیم تر ها اسم ماه اسفند را گذاشته بودم فصل پنجم - نه کامل شبیه زمستان است نه بهار و در عین حال شبیه هر دو هست ... زمستانی است که لباس بهار پوشیده است ولی هنوز اندازه تنش نشده ... هر سال در فصل پنجم افکارم مغشوش می شود خاطرات سالهای رفته و روزهای مرده ... روزهای مرده را به حساب عمر نمی گذارند و ما فرزندان این نسل عمرهای کوتاهی داریم حتی اگر شناسنامه هامان کهنه شوند ... روزهای اسارت در قفس را به حساب عمر هیچ عقابی نمی گذارند ... هیچ عقابی در قفس عقاب نیست ... قلب های بزرگ ، دردهای بزرگ و قفس های کوچک در آستانه فصل پنجم...
