تجلی حقیقت

گاهی حقایق واقعیت هایی نیستند که تن به درک شهودی و لمس بصری دهند - منزوی و ناشناخته باقی می مانند مانند گنجهایی در عمق- منتظرند تا کسی که به دنبال درک آنها خروارها صورت و تظاهر را به کناری نهد و برای شهودشان نفس خویش را به مخاطه اندازد بیاید .

حقیقت همیشه منتظر است اما در این سرزمین کهنسال مردهای راه به گمراهی سرگرمند- شاید در پس انزوای این شبهای تاریکی روزهای پر امید بدمد -روزهایی که غرق در تجلی حقیقتند

گاهی باید نبود

وقتی برای کسی بودنت بی ارزش شد ... نباش  ... هیچ درمانی برای کمرنگ شدن بهتر از بی رنگی نیست

سلام مرا به شکوفه ها برسان

اینبار از بهار که رد می شدی سلام مرا به شکوفه ها برسان بگو دیرگاهی است که اسیر خزان اند شاید دعای شکوفه ها رهایمان کند از این بادباران نامرد که از گذار اش جز تاراج برگ های زرد و سبز و قرمز نصیبی نداریم شاید در پس دلمردگی سرد شتا ، در ورای کولاک حوادث، خمیده درخت های ما هم آرامش سبز را به خود دیدند شاید اینبار پس از همه این فصل های سرسخت باز هم بهار بیاید... دیر گاهی است که در خزان اسیریم

یاد تمام گلبرگ های هستی

به تو که رسیدم -تکه ای از تو را با خود خواهم برد - مثل یک دانه برگ از تمامیت یک درخت -  و تو را با خود به عمق می برم- به درون خورشیدم -به سرسرای نور - من آنجا خواهم سوخت و با تکه  ای از تو یکی خواهم شد -من تو و پهنه نوری که در آن غرق می شویم - به اقاقی ها که می رسم یاد تو می افتم - یاد تو یاد تمام گلبرگ های هستی