تابوت ایمان

گاهی نگاه می کنم به دنیای خاکی هایی که سراسر تضاد اند - خوب ها ی کم در کنار بدهای فراوان ... اگر خوب بمانی تنها می شوی ... گمانم این قانون است ... تنهایی یک بوته سبز در میان شوره زار قانون است ... گاهی می مانم در میانه جاده ای بی انتها ، تنها  با تابوت ایمانی که به دوش می کشم

تکرار های بی قرار

این روز ها عجیب خسته ام ... انگار بار اندوه آدم و حوا را در غروب غمناک هبوط به دوش می کشم .. انگار دیروز سرآغاز هیچ فردایی نیست ... انگار این تکرار های بی قرار سر نو شدن ندارند... باید نشست و گریست به حال روزهایی که سر به گریبان آفتابی هستند که طلوع نمی کند