روز های محال

روزهایی هستند مبهم و گنگ - طولانی و بی انتها - شاید خیره به یک نقطه ساعت ها بگذرد و ساعت روی دیوار تنها دقایق محدودی از این زمان طولانی را نشان می دهد- روزهایی پر از حرف های ناگفته حرف هایی که به قول شریعتی تن به ابتذال گفتن نمی دهند- در تمام این روزهای طولانی بی انصاف تنها و در سکوت فقط خداست که می ماند فقط اوست که می داند

همیشه کسی هست

با تو می ماند

میان غربت آن روزهای محال

که هر چه زینت دنیا است غرق دلتنگی است

همیشه کسی هست

پاک تر از یاس

و دلربا تر از آسمان کویر

که بر ترنم سردت ستاره می بارد

زلال چون باران

و راستین چو آیه های کلام

همیشه یکی هست و با تو می ماند

 

به امید هم او

امید

مادر بزرگ من در هشتاد و شش سالگی بر اثر بیماری سرطان فوت کرد، سه ماه قبل از مرگ مشتاق بود برنامه خودش رو برای ماه های بعد تنظیم کنه، می گفت می خواد ماه رمضان پیش ما باشه، جوان های بسیار زیادی رو می بینم که حتی به امروز شون با امید فکر نمی کنند آدم هایی که اگر به آنها قدرت انتخاب زندگی تا صد سالگی داده شود آن را قطعا پس می دهند و زندگی طولانی بزرگ ترین کابوس آنها است، خیلی دور شدیم انگار از نسلی که الهی پیر شی جوون براشون دعا خیر بود نه نفرین....  و چقدر خوشبخت اند آدم هایی که در سالمندی هم امیدوار اند به زندگی...

آدمک ها

دستاورد فضای مجازی چشمان اشکباری است که قادر اند آدمک قهقهه بگذارند...  شاید توجیه کند نه محرمی نه مرهمی و نه همدمی را.... آدمک هایی هستیم پوشالی که حقیقت مان را با خود به گور می بریم

عشق

عشق را نباید در هزار توی تار گرفته خاطرات رنگ و رفته دنبال گشت ... برای یافتن عشق نباید تا قله کوه قاف پای پیاده لنگان لنگان طی طریق کرد ... عشق همین جاست ... همین جا کنار هزار توی مهربانی جایی که هرگز مهربانی ات به منزلگاه آسایش نمی رسد،اما دیدن لبخندی شاد و آرامشی اهدایی آرام ات می کند، عشق ودیعه ای است در نگاه ما، نگاه ما به دنیا به هستی به آدم ها...  وقتی به آدم ها عاشقانه نگاه کنی خودت محو می شوی، آنجا دیگر مهم نیست خراش ات دهند فراموش ات کنند و به تو حتی توهین کنند...  این که باز به آنها به آرامش شان شادی هایشان و بهترین های زندگی شان فکر می کنی و منطق ات نمی پذیرد عشق است... دریایی که در آن بزرگان غرق می شوند و با آن یکی می شوند مردم بی حکمت نمی دانند دریای عشق است ولی اولیا به این غرقاب  راضی اند...

لیموشیرین

دوستی داشتم که میوه مورد علاقه اش لیموشیرین بود، میوه ای که من فقط طعم تلخ آخر اش در دایره خاطرات ام نشسته و یاد سرماخوردگی می افتم، داشتم فکر می کردم لیموشیرین شاید مثل خیلی از مکررات زندگی است، راه هایی که رفته آیم و خوشی هایی که در انتها کاممان را تلخ کرده، می شود شیرینی شادی هایش را به خاطر سپرد یا تلخی انتهایش را، همه چیز بستگی دارد به این که بیرون از پنجره امروز وقتی خاطرات مان را مرور می کنیم دوست داریم چه طعمی را بیشتر به یاد آوریم....

سالهای تهی از معنا

از بین بردن قدرت تنفس و تپش قلب آخرین مرحله خودکشی است، در واقع خودکشی ها از خیلی وقت قبل تر شروع می شوند، از همان زمان که دیگر چیزی خوشحال اش نمی کند، از همان لحظه که دیگر خنده هایش واقعی نیست، حرف هایش را پیش خودش هم تکرار نمی کند، عاشق نیست، عاشق اش نیستند و به دنبال معنا قائل لمس دنیا می گردد...  از همان لحظه فرایند خودکشی آغاز می شود، برخی به مرحله نهایی می رسند ولی بیشتر به کشتن روح شان اکتفا می کنند و به نقطه نهایی فکر می کنند بدون این که جسارت نفس نکشیدن را داشته باشند...  آدم های زیادی هستند که تاریخ فوت شان خیلی قبل تر از تاریخی است که روی سنگ قبرشان می نویسند...  سالهای خودکشی را به حساب عمر نمی آوردند...  سالهای تهی از معنا

سوره حمد

هر روز در سوره حمد می خوانیم اهدنا الصراط المستقیم صراط الذین انعمت علیهم غیر المغضوب علیهم و لضالین ... و در سوره حجر وقتی ملایک مژده پسری دانا را به ابراهیم می دهند و او می گوید آیا با اینکه مرا پیری فرا رسیده بسارتم می دهید به چه بشارت می دهید؟! و ملایک در پاسخ می گویند ما تو را به حق بشارت می دهیم پس از نومیدان مباش و اینجا ابراهیم پاسخ می دهد :قَالَ وَمَنْ یَقْنَطُ مِنْ رَحْمَةِ رَبِّهِ إِلَّا الضَّالُّونَ ،چه کسی جز گمراهان از رحمت پرودگارش نا امید می شود ... اینجا خصوصیت ضالین را در سوره حمد بیان می کند ... می خواهد بگوید گمراهی همان نا امیدی است و هر روز در عبادات مان از خدامند می خواهیم ما را در مسیر کسانی قرار بده که از رحمت خداوند نا امید نمی شوند

دانه های کوچک پرتقال

پدرم امسال در گلدان خالی اتاقم چندتایی هسته پرتقال کاشته بود – گفته بود به انها اب بده ولی کمرنگ – من هم فراموش کرده بودم – چند باری تصادفی مقداری اب در گلدان خالی ریختم – روزی بی هوا هسته های پرتقال جوانه زدند و دارند قد می کشند – من هرگز به ذهنم خطور نکرده بود که می شود به دانه های پرتقالی که به سطل زباله شان می سپاریم زندگی داد- می شد من هم مثل همان دانه های پرتقالی که به نیستی می پیوندند برای همیشه به عدم ملحق شوم ولی خداوند فرصت زندگی به من داد و من هستم – سالهایی که گذشت سالهای سختی بود و این سالی که گذشت نزاعی بود بین خواست من و خواست خداوند در آنچه مقدر است و آنچه من می خواستم و امیدهایی که بایست به تماشای شکستنشان می نشستم ... گمانم خداوند وقتی بذر بعضی آدم ها را در خاک خلقتش می کاشت از اول می دانست که قرار است درخت های تنومندی شوند سپر باد و باران و یا ساقه های ضعیفی که همیشه برای زنده بودن به محافظت و پیرایش نیازمندند ...جز با خم شدن و برخواستن نمی شود درخت تنومندی شد ...

باید گذاشت و گذشت

تفالی به دیوان خواجه شیراز زدم، حافظ گویای اسرار...  در این سراچه فانی گویی باید گذاشت و گذشت، هیچ هست ی بر همان که هست نمی ماند...

دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت،بشکست عهد و از غم ما هیچ غم نداشت، بر من جفا ز بخت من آمد وگرنه یار، حاشا که رسم لطف و طریق کرم نداشت...

فصل پنجم

یادم هست قدیم تر ها اسم ماه اسفند را گذاشته بودم فصل پنجم - نه کامل شبیه زمستان است نه بهار و در عین حال شبیه هر دو هست ... زمستانی است که لباس بهار پوشیده است ولی هنوز اندازه تنش نشده ... هر سال در فصل پنجم افکارم مغشوش می شود خاطرات سالهای رفته و روزهای مرده ... روزهای مرده را به حساب عمر نمی گذارند و ما فرزندان این نسل عمرهای کوتاهی داریم حتی اگر شناسنامه هامان کهنه شوند ...  روزهای اسارت در قفس را به حساب عمر هیچ عقابی نمی گذارند ... هیچ عقابی در قفس عقاب نیست ... قلب های بزرگ ، دردهای بزرگ و قفس های کوچک در آستانه فصل پنجم...

آدم های بی رنگ

کسانی هستند که سنگ صبورند، وقت شادی ها فراموششان می کنید و هنگام غم و تنهایی اولین کسانی هستند که به یادشان می افتید، هرگز بایت بی مهری هایتان زمانی که به آنها احتیاج داشته اید ملامت تان نکرده اند، هرگز بی مهری نکرده اند، لبخندشان همیشه برای شما جاری است حتی زمانی که شکسته اند، آدم های بی رنگ ارزشمند، کسانی که هرگز ندیدیدشان و یک روز چشم باز می کنید و می بینید نیستند آنقدر سرد شده اند که منجمد شدند، این آدم ها وقتی بروند...

قانون

وقتی بی قانونی تنها قانون موجود است بزرگترین قانون شکنی قانون مداری است - هیچ هنجاری وجود ندارد زمانی که ناهنجاری هنر تلقی می شود - وقتی مردمی به بی قانونی عادت کنند هر کدام خودش قانونی وضع می کند و به همان عمل می کند - خودش شاه خودش می شود و از او فرمان می پذیرد - در این میانه آزادی و آزادگی هر دو قربانی می شوند ...

فراموشی

«وَإِذَا مَسَّ الْإِنسَانَ ضُرٌّ دَعَا رَبَّهُ مُنِیبًا إِلَیْهِ ثُمَّ إِذَا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِّنْهُ نَسِیَ مَا کَانَ یَدْعُو إِلَیْهِ مِن قَبْلُ وَجَعَلَ لِلَّهِ أَندَادًا لِّیُضِلَّ عَن سَبِیلِهِ قُلْ تَمَتَّعْ بِکُفْرِکَ قَلِیلًا إِنَّکَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ؛ و چون به انسان آسیبى رسد پروردگارش را در حالى‌که به‌سوى او بازگشت‏ کننده است مى‏‌خواند سپس چون او را از جانب خود نعمتى عطا کند آن [مصیبتى] را که در رفع آن پیشتر به درگاه او دعا مى‏‌کرد فراموش مى‏‌نماید و براى خدا همتایانى قرار مى‏‌دهد تا [خود و دیگران را] از راه او گمراه گرداند بگو به کفرت اندکى برخوردار شو که تو از اهل آتشى».

زلزله تهران شاید یک تلنگر بود - برای همه ما که غرق روزمرگی خدا را از یاد برده بودیم - بنی بشر گستاخ و نافرمان با تمام  فخر خود به پیشرفت و قدرت و تکنولوژی در برابر آیات قهر خداوند هیچ است - مثل کاهی در دست باد بی اراده و ترسان حرکت می کند و ناگزیر است از پذیرش - لحظه جالبی بود - شدت زلزله کم بود و مردم می توانستند بدوند و از خانه هایشان بیرون بیایند  (چه آنکه در زلزله ها با شدت بالا کسی مجال دویدن و بیرون آمدن از خانه و راه پله را ندارد) ولی هیچ کس به فکر دارایی هایش نبود حتی در همان لحظه کسی به فکر عزیزانش هم نبود - هر کس جان خود را در دستش گرفته بود و فرار می کرد - یاد زلزله قیامت افتادم که محتوم است و آنقدر شدید که مادر فرزندش  را فراموش می کند - گاهی شاید باید خودمان در درون خودمان بلرزیم باید مصیبت هایی را به یاد بیاوریم که می تواند در لمحه ای همه آن متعلقاتی که برایشان سر هم کلاه می گذاریم دروغ می گوییم ریا می کنیم دل می شکنیم  و بد می کنیم را محو کند گویی هرگز وجود نداشته اند ...

جبر و اختیار

در حدیثی قدسی  خداوند خطاب به داوود نبی می فرماید :«أَوْحَى اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ إِلَى دَاوُدَ علیه‌السلام یَا دَاوُدُ تُرِیدُ وَ أُرِیدُ وَ لَا یَکُونُ إِلَّا مَا أُرِیدُ فَإِنْ أَسْلَمْتَ لِمَا أُرِیدُ أَعْطَیْتُکَ مَا تُرِیدُ وَ إِنْ لَمْ تُسْلِمْ لِمَا أُرِیدُ أَتْعَبْتُکَ فِیمَا تُرِیدُ ثُمَّ لَا یَکُونُ إِلَّا مَا أُرِید»؛ ای داوود! من چیزی را اراده می‌کنم و تو هم چیزی را قصد می‌کنی و واقع نخواهد شد مگر آنچه که من اراده کرده‌ام. پس اگر به آنچه من اراده کرده‌ام تسلیم شوی و تن بدهی، هر آنچه را اراده کنی به تو می‌دهم و اگر به آنچه من اراده کرده‌ام تسلیم نشوی. تو را در راه آنچه اراده کرده‌ای به تعب و سختی می‌افکنم و سپس واقع نخواهد شد مگر آنچه من اراده کرده‌ام.

اندیشیدن به جبر و اختیار و مرزبندی آن ها در واقع جهان بینی یک فرد را تعیین می کند ، من به جبر اعتقاد دارم ، به این اعتقاد دارم که ما بنی بشتر در آنچه هستیم بی اختیاریم ، مسیر ها تعیین شده است و گاهی موکد و گاهی قابل تغییر ولی آنکس که تغییرشان می دهد در واقع ما نیستیم با اختیار ... در سوره انسان خداوند می فرماید نمی خواهید مگر آنچه خدا بخواهد ... اختیار بنی بشر فقط در انتخاب فعل است خوب یا بد ... این انتخاب به طور غیر مستقیم مسیر زندگی فرد را هم تغییر می دهد ... در واقع ما موجودات مختاری هستیم در نافرمانی و هیچ موجودی اینگونه به اختیار نیست ... با این جهان بینی  بنده تسلیم طاغوت نمی شود از مرگ نمی ترسد فعل بد به خود فرد بر می گردد و خیر به خود او ولی آنچه به اون اعتبار داده است یا نداده به او بر نمی گردد این انتخاب خداوند است نه ما- باید تسلیم بود و در مقام رضا ... حکم آنچه فرمایی - لطف آنچه تو بنمایی ....

حافظ

حافظ تنها یک شاعر نیست، کلمات اش گویی اعجاز می کند، تک تک کلمات ابیات اش انگار از میان دشتی از واژه های مسحور کننده گلچین شده اند و پی در پی چونان قطرات باران بهاری می آیند و عمیق ترین رد پا را بر روح خواننده می گذارند و می روند . حافظ عارفی بود بی ادعا که تصویری نگاشت ابدی از عشق که به نظر من هرگز همتایی نیافت، هر بار که دیوان حافظ را باز می کنم و هر بار که اشعاری که صدها بار خوانده ام باز می خوانم نسیم خنک معانی روحم را نوازش می کند و تصور نمی کنم جایی بشود بدین سان زیبایی، عشق، روح، کمال، هنر، شور و شعف را یکجا و اینگونه تصویر کرد به قول شاعر و فیلسوف آلمانی گوته : "ای حافظ سخن تو همچون ابدیت عظیم است زیرا آنرا آغاز و انجامی نیست، کلام تو هم چون گنبد آسمان ، تنها به خود وابسته است..درباره غزل حافظ هر گونه سخن بی فایده است زیرا باید نخست آنرا خواند و عمقش را درک کرد تا بتوان پی برد که چه سان سخن حافظ اعجاز واقعی ذوق و هنر بشری و سرچشمه فیاض کمال و جمال و حکمت و عرفان است"
کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب
تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند
بیست مهر ، روز بزرگداشت خواجه شیراز گرامی باد

صلح واژه ای گم شده

کمیته نروژی نوبل همه ساله جایزه ای با عنوان جایزه صلح به شخصی که بیشترین و یا بهترین کار را برای دوستی و صلح بین ملت ها انجام داده اهدا می کند – پنج جایزه نوبل در زمینه شیمی فیزیک ادبیات پزشکی و ... صلح... چیزی که جوامع بین المللی مدعی حقوق بشر بدین وسیله قصد دارند چنین تظاهر کنند که درست به اندازه اصلی ترین شاخه های علوم برایش ارزش قایل اند ... اسامی روسای جمهور خونخوارترین کشورهای جهان را در این لیست بلند بالا قرار دارد ، جیمی کارتر و باراک اوباما دو رییس جمهور دموکرات آمریکا ، حزبی که سی و شش جنگ خونین چون جنگ خونین کره و ویتنام را در کارنامه خود دارد ... مناخیم ولفوویچ بگین، شیمون پرز و اسحق رابین نخست وزیران جلاد اسرائیل ، میخائیل گورباچف رهبر اتحاد جماهیر شوروی که سال پایانی جنگ نه ساله شوروی با مجاهدین افغان را رهبری کرد جنگی که منجر به کشته شدن بیش از یک میلیون افغانی و آواره شدن بیش از پنج میلیون آواره افغان شد و  آنک سان سوچی رهبر میانمار که در برابر کشتار وحشیانه هزاران مسلمان میانمار سکوت کرده است ... اول بار آنگاه که هابیل به دشنه کین قابیل کشته شد اول مرزهای ناهنجار جدایی بین بشریت کشیده شد، مظلوم و ظالم ...دیوار بی احساسی که از زمین تا آنجا که آه سر به آسمان می کشد قد علم کرده است ... این روزها قابیلیان مرزهای انسانیت را دریده اند دستانشان بوی خون می دهد ... چه آمده است به سر بشریت که مدافعی ندارد ... چه ننگی بالاتر از این که خونریزی را به پاداش صلح مدح کنند ... تفو به این صلح ... کاش این مظلومان حیوان بودند آنگاه شاید صدایی از سازمان های مدافع حقوق حیوانات به گوش می رسید ... ننگ به انسانیت اگر جباری ضعیفی را به کین بکشد و سکوت کند

مهربان تر باشیم

ما زیاران چشم یاری داشتیم            خود غلط بود آنچه می پنداشتیم

تا درخت دوستی بر کی دهد            حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

گفتگو آیین درویشی نبود                ور نه با تو ماجرا ها داشتیم

شیوه چشمت فریب جنگ داشت       ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم

گلبن حسنت نه خود شد دلفروز         ما دم همت بر او بگماشتیم

نکته ها رفت و شکایت کس نکرد     جانب حرمت فرو نگذاشتیم

گفت خود دادی به ما دل حافظا        ما محصل بر کسی نگماشتیم

... زمانی می رسد که وقتی به ارتباطت با بعضی از آدمها و تمام مهر، وقت و انرژی ای که برایشان صرف کرده ای فکر می کنی تمام بی توجهی ها و نادیده گرفته شدن ها و نامردمی ها و بی مهری ها مثل کوه جلو چشمانت قد علم می کند .... نمی دانم اگر بخواهی منطقی نگاه کنی اسم رفتاری که با او داشته ای حماقت است یا مهربانی اما نام رفتار مقابل اش قطعا نا مردمی است... این نامردمی ها جمع می شود تک به تک و مشت می شود و دنیای ما را جای غیر قابل تحملی می کند برای حتی زنده بود ... نا مردمی نکنید نه به خاطر طرف مقابلتان بلکه فقط به خاطر زنده ماندن مهربانی و انسانیت...

کمال

یک روز در یک نقطه از زمین که نمی دانستیم از پدر مادری که انتخابشان نکردیم  و با چهره ای که در آن هیچ نقشی نداشتیم به دنیا آمدیم و همین ها شد بزرگ ترین ارزش های ما.. برای همین ها می جنگیم با همین ها افتخار می کنیم و به همین ها عاشق می شویم ... بشر موجود عجیبی است ... در هیچ حیوانی ندیدم که چیزهایی افتخار باشد که مالک و محیط  به  آن ها نیست ... این خصیصه غیر منطقی تنها مختص موجودی است که مدعی تعقل است بر روی زمین ... تنها موجودی که وطن، نژاد و چهره به بزرگترین اعتباریات اش تبدیل شده اند و  عاجزانه اسیر آنهاست و غافل است از آن هدف و ارزش حقیقی که برای آن متولد شده و خودش خلقش می کند می پروراندش و تنها خودش مسئول آن است ... کمال

احساسات متبلور

آدمها بعد یه مدت طولانی محبت کردن و مهر ورزیدن و دوست داشتن یک طرفه یخ می زنند، بعد از اون دیگه هیچ چیز مثل سابق نمیشه، انگار خاطرات احساسات عواطف افکار و اندیشه ها شون یه گوشه تو ذهن شون متبلور شده... برای اینکه از بین نرن هرگز یخ شون رو نمی شکنند، این طوری همیشه تو همون گوشه خلوت به بلور های منجمد گذشته نگاه می کنند و مث مجسمه های بلورین تا ابد اون تیکه رو دست نخورده حفظ می کنند،...  اگر کسی یخ زد نباید ازش توقع برگشت داشت اون دیگه یخ زده... 

این کویر های غریب

وقتی  مشکلات به بشری هجوم می آورند که در حد تحملش نیست و می گوید "دارم دیوانه می شوم" در واقع در مرزی قرار دارد که پس از آن هیچ چیز مثل سابق نیست - بعد از این مرز همه چیز مثل هم است - هیچ چیز نه هیجان دارد نه درد - سر شدن آدم ها دقیقا از این نقطه شروع می شود - آدم ها دیوانه نمی شوند در واقع آنها حس واکنش خود را به مسایل از دست می دهند و این راه کار فرار روح آنهاست از موقعیت هایی که دیگر توان پذیرشش را ندارند .... تمام دیوانه ها روزی آدم هایی بودند که تنها رها شده اند ... کویر روزی دشتی بود سرسبز که مهربانی ابر از او روی برتافت...

آفتاب که نباشد

اطرافم پر شده از آدمهایی که کمترین و بی دردسر ترین الطاف را دریغ می کنند کسانی که همه کار برایشان کرده ام... همیشه با خودم می گویم این که این همه آدم فقط برای من این گونه اند نباید تصادفی باشد، فکر می کنم آنها مقصر نیستند، این قصور از جانب ذهنیت و ناخودآگاه آنها است، وقتی به کسی بیش از آنچه در محاسبات ذهنی اش امکان پذیر باشد محبت کنی قابلیت تحلیل اش به او می گوید یک جای کار مشکل دارد، احتمالا در نا خودآگاه اش ارزش گذاری محبتی که به او می شود به اندازه آنچه می تواند تحلیل کند کاهش پیدا می کند و اصولا دیگر نمی بیند...  آدمها تا جایی مهربانی را لمس می کنند که برایشان تکراری نشده باشد و بعد از آن همه چیز تکراری است، چیزهای تکراری نا مرئی می شوند، آدم های مهربان هم نا مرئی اند، فقط وقتی دیده می شوند که دیگر وجود نداشته باشند.... آفتاب اگر هرگز شب نمی شد معنا نداشت،...  تا شب راهی نیست...  گمانم هیچ بی مهری ای نباید جلو آفتاب را سد کند... 

جایی در این گستره دوار

تصوری که دانشمندان از جهان دارند بسیار کودکانه است،  حقیقت این است که دقیقا از این پهنه 13.7میلیارد سال نوری هیچ اطلاعی نداریم، نمی دانیم آیا گستره جهان چقدر بیش از این پهنه است، این گستره برآورد شده مرئی است، گستره ای که تخت است ولی جهان نمی تواند تخت باشد، این گستره باید یک تکه کوچک از یک انحنای بسیار گسترده باشد که از دید ما به دور است، در میان چنین جهانی با چنین ابعاد انسان حقیر قرار دارد که ادعا خدایی می کند، ظلم می کند می کشد و می درد.... همیشه وقتی از مکانی بلند تر در شب به شهر نگاه می کنم با خودم می گویم شاید در آسمان به همین اندازه که در میان این چراغ های روشن حیات وجود دارد  زندگانی وجود داشته باشد،... نمی دانم آدمی تا کجا پیش خواهد رفت فقط می دانم تا اینجا که پیشرفته در واقع پیشرفت خاصی نکرده است و گسترش تکنولوژی هرگز از آدم ها آدم های بهتری نساخته و همچنان در این سفینه سیار آدم هایی که بهترند تنها ترند 

قصه هبوط

در ابتدای هبوط گمانم بیشترین حسی که آدم داشت غربت بود و حسرت ... او که فردوس را چشیده بود حیات را در این گوشه غریب بر نمی تابید ... فرزندانش از پدرشان حکایت باغ فردوس می شنیدند ولی شنیدن کی بود مانند دیدن ... کم کم نسلی پس از نسل دیگر حسرت فردوس از دلشان رخت بربست و زمینی شدند ... غربتشان گویی حلقه گم شده ای بود در پس دقایق تنهایی و مفقود و بی نشان ... می چشیدند اش حس اش می کردند و نمی دانستند چیست... میراثی آمیخته با درد ... این خاک سرد نشانی از جایی داشت که زمانی منزلشان بود و نمی دانستند ... هر چقدر هم کسی را انکار کنیم که تنیده است در تار و پود برگ های سبز ابر های سپید ماهی های سراسیمه و آب درخشان ، جایی در انتهای حواس مان جایی که از دستبرد غبار بی مهری ها در امان مانده او می درخشد ...غروب که می شود یاد غروب اولین روز هبوط دلمان را می فشارد و نمی دانیم چیست این حس غریب ... پدران ما سالها و قرن هاست که دیگرقصه هبوط را پشت به پشت حکایت نمی کنند

یک کوله مهربانی

یه روز شاید نه خیلی دور نه خیلی نزدیک، از همان روز ها که وقتی به عقب نگاه می کنی با خودت می گویی انگار همین دیروز بود مرا به یاد خواهی آورد، آن روز مطمئن ام من نیستم، خودت هم دیگر خودت نیستی، اما این آفتاب گواهی می دهد که در این سرزمین خزان زده چیز زیادی برای از دست دادن نبود، به جز  لمحه ای خیال، لحظه ای عشق، و یک کوله مهربانی 

من کافرم

بسیاری از ما در عین باور به وجود خداوند ، وجودش را انکار می کنیم - وقتی از آنچه واقع نشده می ترسیم در حالی که مغز ما می داند تقدیر همه چیز در دستان خداوند است و تا نخواهد واقع نمی شود ولی دلمان خداپرست نیست ... دل های ما را غباری گرفته که آلوده مان کرده به روزمرگی های ناهنجار به باور های نادرست و ما را با کودکی متفاوت کرده که هرگز در هراس از فردای نامده و حسرت دیروز رفته زندگی نمی کند ... من کافرم ....به اندازه تمام دل نگرانی هایم تمام هراس هایم، اندیشه های نادرست، گریز های حماقت بار و حسرت های ناپسند ... من کافرم با این که هر روز می گویم ایاک نعبد و ایاک نستعین ولی چشم به عطای خداوند ندارم چشم به بخشش او به شفای او به حب او ... چه فرق عظیمی است بین دانستن و عمل کردن .... قبل مسلمانی باید بت کفر را شکست و درید و بیرون انداخت از کعبه دل ...طواف گرد کعبه آلوده عین شرک است 

به روی این سیاره مسافر

داشتم موزیک زیبایی از آلبوم یانی را گوش می کردم - با خودم فکر کردم چقدر خوب شد که یانی از پدر و مادر پزشکی که اصرار داشته باشند پسرشان هم حرفه شان را ادامه دهد زاده نشد - چه خوب که در یک خانواده فقیر زاده نشد که هرگز هیچ سازی را از نزدیک ندیده اند چه خوب که در جوانی علاقه ای به فیزیک کوانتوم نداشت و تصور نمی کرد با ادامه تحصیل در این رشته می تواند دنیا را جور دیگری ببیند و بسیاری از چه خوب های دیگر ... زندگی آدم های موفق و چیزی  که هستند در واقع حاصل چرخش صحیح دور گردون و قرار گرفتن آنها در جایگاه صحیح خودشان  و بعد از آن انتخاب فرصت توسط آنهاست ... نمی خواهید مگر آنکه خدا بخواهد (و ما تشائون الا ان یشاء الله) باید برای رسیدن به رویاهایمان تلاش کنیم باور کنید رویاهای شما را قدرت بزرگی خلق کرده که قدرت تحقق اش را دارد اگر شما هم بخواهید اما اگر نرسیدید غمگین نشوید و بپذیرید شاید راه شما راه دیگری است ... ذهن خود را باز کنید و به راه های دیگری فکر کنید و به فرصت هایی که در مسیر شما می درخشند ...اما یادمان باشد با هر جایگاهی که در این سیاره مسافر کسب می کنیم باید مهربان باشیم و شجاع و بزرگوار... زندگی فرصت کوتاهی در اختیار ما قرار می دهد که خوب بودن را تجربه کنیم تا شایسته پذیرش بار الهی ای باشیم که بر دوشمان نهاده اند ... امانت عشق

تمدن عاریه ای ما

هر روز اتوبوس ها پر است از دخترانی که کیف و ظرف غذا به دست راهی محل کارشان هستند، بانوانی که تن خواب آلود کودک معصومشان را به زور حمل می کنند ، از خانه به مهد، کودکانی که بهترین ساعات روز را با غریبه هایی طی می کنند که همان طور غریبه تربیتشان می کنند و بقیه روز را با مادری که بار تنش محیط ناهنجار کار و فشار سخت کار تنهایی در خانه را به دوش می کشد (آخر مردان ما از تمدن کار کردن بیرون زن را فهمیده اند ولی کار کردن مرد در خانه را از شروط تمدن نمی دانند) هر روز روزنامه ها پر است از آگهی هایی از کارفرماهایی که فقط دختران را استخدام می کنند، دخترانی با روابط عمومی بالا!...کارفرماها ترجیح می دهند خانم ها را استخدام کنند ، به قول خودشان خانم ها سرپیچی نمی کنند ، به حقوق خیلی کم راضی اند، برایشان شاخ نمی شوند! و سایر حرف ها که نمی خواهم بهشان حتی فکر کنم .... چه کرد تمدن با ما، به نام برابری حقوق زن و مرد زنانمان را استثمار کردند ، به هیچ زنی بر نخورد این بیگاری های دردناک ، همه سکوت کردند ، با بزک چهره هایشان را رنگ می کنند تا کسی نبیند تنهایی دردناک شان را - درد زندگی کنار مردهایی که زیر بار فشار های اقتصادی مردانگی را به امانت گذاشتند پیش پدرانشان و دست زنان بزک کرده شان را گرفتند و بردند به خیابان تا همه ببینند که آنها لایق چه زیبارویانی هستند و بقیه باید از دور ببینند و حق دست زدن به آنها را ندارند و این انحصار طلبی را اسم می گذارند غیرت!- چه کردیم با زنانمان! - بیچاره ها هر روز باید آواره آرایشگاهها باشند و پزشکان پوست و زیبایی و گالری های لباس و عطر و ... - مردان آنها را همین می بینند - باید حفظشان کنند - چه دردناک است مردت نبیند شکوه پاکی روحت را و عظمت قداست تار موی سپیدی که از سالها و روزهایی حکایت می کند که به مهر گذشته است و تلاش و ایمان ... همیشه باید بزک کنی تا خود خودت را نبیند ... این چیزها را به اسم تمدن به ما تزریق کردند و ما پذیرفتیم و خم به ابرو نیاوردیم ... چه روزهای عبثی است روزهایی که می گذرد ... کودکان دیروز حالا بزرگ شده اند و حافظ تمدنی خواهند بود که ما را به بی تمدنی سوق خواهد داد

 

هم رنگان جماعت

وقتی به سیر تغییر فرهنگ مردم در این چهل سال اخیر نگاه می کنم و اینکه چطور تغییر در عرف می تواند تغییر بنیادین در عقاید و به تبع آن فرهنگ ایجاد کند می توانم نتیجه بگیرم بیشتر مردم در واقع هیچ اعتقادی ندارند، اگر عرف توانست عقیده ای را تغییر دهد، آن عقیده تقلیدی بوده بی اندیشه که نمی توان نام اعتقاد بر آن نهاد، کاش آدم ها  حتی اگر کژی پیش می گرفتند با ایمان به آن بود و اندیشه، هیچ چیز بدتر از این نیست که کسی هم رنگ جماعت شود 

این بادهای گستاخ

دلم گرفته است، دلم عجیب گرفته است، گویی بادهای موافق گستاخانه سر توافق ندارند،  چه خوب که زمان می گذرد 

گاهی تلنگر

چند روز قبل عید کسی که ظلمی به من کرده بود چند سال پیش بهم پیام داد و خواست ببخشم اش و اینکه چکار کنه حلال اش کنم،   اون قدر ازش بیزار بودم و اونقدر سعی کرده بودم مسئله رو فراموش کنم که هیچ چیز نگفتم و برای اینکه مجبور نشم چیزی ازش ببینم گفتم دل خوری ای وجود نداشته که بخوام ببخشم، امشب داشتم فکر می کردم واقعا باید چکار می کرد که بتونم ببخشم اش، اصلا کسی که به کسی ظلمی کرده چطور می تونه جبران کنه، واقعا نمی تونست، من هم نمی تونم بگم بخشیدم فقط می تونم فراموش کنم و بار انزجار رو با خودم حمل نکنم، این طوری شاید یه روز ادعا کنم که کاملا بخشیدم، روزی که  نه زخم و نه دردی رو به یاد نیارم،  کاری که همیشه می کنم،...  فکر می کنم همه ما باید بیشتر مواظب اعمال مون باشیم، بار هایی که با خودمان به دنیایی دیگه حمل می کنیم و گاهی امکان جبران اش وجود نداره 

زمان

فرض کنید زمانی در کودکی رویای رفتن به مریخ را تحت تاثیر کارتون ها و فیلم های کودکانه در سر می پروراندید ...سال ها بعد اگر به شما بگویند قرار است به قید قرعه یک نفر را به مریخ بفرستند شما با خود می گویید محال است که من انتخاب شوم و باز زمان می گذرد و شما ابعاد دیگری از زندگی زمینی را تجربه می کنید و بعد اگر کسی به شما بگوید آن یک نفر شمایید شاید پاسختان این باشد :"تنهایی به مریخ بروم که چه بشود " بسیاری از رویا های ما چنین سرانجامی دارند و وقتی بعد از مدت ها با آن ها روبرو می شویم با هجم بزرگی بی مفهومی مواجه می شویم و باور نمی کنیم این همان رویای ما بوده است ... زمان بی رحمانه معانی را در خود حل می کند ... گمان می کنم گاهی مفاهیم اساسی زندگی برای من به همین سرنوشت دچار شده اند

یک گل سفید

امروز اولین کسی بودم که خبری رو دریافت کردم - فرزند تازه متولد شده دوستم یه کروموزوم اضافه داره - یه نوع تفاوت - بهش می گیم معلولیت - خواهر شهیده و قبل بارداری اش خواهرش خواب دیده بود که برادر شهیدش بهش یه گل سفید هدیه داده - می دانستم دختره ولی ... وقتی شنیدم این خبر رو تمام لحظات بزرگ شدن برادرم که فقط از ناحیه پا معلولیت داره جلوی چشمم تداعی شد و مادرم ...امتحان سخت خداوند ... گل سفید ... بهشت را به رایگان انفاق نمی کنند ... چه بسیار چیزها که نمی خواهید ولی خیر شما در آن است ... خداوندا توان مضاعف عطا کن به بندگان خوبت را برای رسیدن به بالاترین مقامات معنوی و در آنچه در حد توان ما نیست ما را نیازمای که تو بسیار بخشنده و مهربانی

رَبَّنا لا تُؤاخِذْنا إِنْ نَسینا أَوْ أَخْطَأْنا رَبَّنا وَ لا تَحْمِلْ عَلَیْنا إِصْراً کَما حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذینَ مِنْ قَبْلِنا رَبَّنا وَ لا تُحَمِّلْنا ما لا طاقَةَ لَنا بِهِ وَ اعْفُ عَنّا وَ اغْفِرْ لَنا وَ ارْحَمْنا أَنْتَ مَوْلانا فَانْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْکافِرینَ

شور نو شدن

دم دمای عید پیاده روی تو خیابون ها رو خیلی دوست دارم - شور و شوق مردم برای نو شدن برام جالبه - همه چیز در حال نو شدنه به جز خود ما - همون خود کهنه و پوسیده مون رو می پیچانیم تو لباس های پر زرق و برق و نو به امید تازه شدن- بعد نمی فهمیم چرا دلمان خیلی باز نمی شود - بعد همه این ها خودمان همان خود قبلی مانیم ... برای خرید کیف رفتم خیابان فردوسی - کیف دلخواه ام رو پیدا کردم -قدری قیمتش گران بود - کارت ام رو در آوردم ولی چهره زنی که چند متری مترو نشسته بود روی زمین و جوراب می فروخت و گریه می کرد جلو نظرم آمد ... نوشته بود با خرید یک جوراب دل ما را هم گرم کنید ... کارتم را گذاشتم توی کیفم و آمدم بیرون ... با کیف کهنه می شود سر کرد با دل کهنه نه ... دلمان که عادت کرد به حساب کتاب و زمینی شد دریغ اش می آید بخشش ... دستش را سفت فرو می کند توی جیبش تا سردش نشود و دلش می شود دل آدم برفی ... خداوند حفظ کند ما را از شر نفس طماع ... عمر آنقدر طولانی نیست که به زمین بی وفایش دل ببندیم دل را باید بست به زمینیان - گاهی از میانشان اهلی آسمان سر بر می آورند باید به آنها خدمت کرد- پرواز را باید از روی زمین آموخت تا آسمانی شد ...خداوند به همه ما کمک کند

کدامیک!

مدتی است که تمرکز ندارم...  افکار پریشان ذهنم را به بازی گرفته اند،  اطرافم آدمهایی زیادی بوده اند که برای من نقش سرمایه عاطفی داشته اند و در مقابل برایشان نقش دفتر خاطرات داشته ام، با خاطرات تلخ و دفتر کهنه چه می کنند!...  و الان در انزوا به این فکر می کنم که با حیات ام چه کرده ام و کجا اشتباه من بوده است و برای جبران چه باید کرد...  شریف ترین شیوه حیات همان است مهرورزان می زیند اما کسی که به این شیوه زندگی می کند باید قلب وسیع داشته باشد... ببخشد و فراموش کند...  گلیم کهنه نا مردمی ها را به دوش کشیدن توان مضاعف می خواهد و عقل ناقص!... یا باید بزرگ شد و بالا رفت که از آن بالا حقارت بزرگ ترین صخره های نا مهربانی را می توان به سخره گرفت... و یا عابری شد که بی تفاوت از کنار انسان های ضعیفی که تمنای توان ات را دارند گذشت و ندید...  مانده ام راه من باید کدام باشد...  وگرنه بعد سالها من می مانم و کوله ای از دل تنگی ها از آدمهایی که دیروز شان را فراموش کرده اند 

همیشه ی ابدی

آهای آدم - دلت که گرفت اشک نریز -چشمانت را ببند و  با قلبت آرام به آسمانت نگاه کن - در قلب تو وسیع تر از تمام آسمان کسی هست با تو می ماند - همیشه و همه جا .... باور داشته باش که دستان تو هرگز تنها نخواهند ماند

احمق های دوست داشتنی

بعضی ها ذاتا مهربان اند و دلسوز و فداکار - سنگ صبور خلق شده اند - به زمین خدا که نگاه می کنند دردشان درد مردم است - پای دردهای مردم می نشینند و همراه شان می شوند ناخوشی های مردم را نا خوشند و تنهایی هایشان را مونس - جنسشان با بقیه فرق می کند - از جنس بلورند زودتر می شکنند و هزار تکه می شوند - اما هر بار هر تکه شان باز یک بلور است - این جماعت کمیاب اکثرا همیشه تنهاو بی کس اند - کسی آنها را نمی بیند جز زمانی که دردی را بر دوش می کشد و همراهیی برای تحملش می خواهد - اینها هم نشین خوشی های کسی نمی شوند چون دیگران که تصوری از بذل بی منت محبت ندارند برچسب احمق به انها می دهند و در مواجهه با شادی هایشان از آنها بی نیاز اند - روزگار هرگز بر وفق مراد مردمان خوب نبوده است و کسانی که قدر خوبان زمانه را بدانند بسیار اندک اند -با تمام این تفاسیر خوبان همچنان خوب اند چون خوب بودن یک اتفاق نیست یک آرمان است

من در اینه

امروز ده دقیقه تو آینه نگاه می کردم - می خواستم با دید دیگه ای نگاه کنم ... نه تکراری ... با دقت که به خودمان می اندیشیم می بینیم که ما ، ما نیستیم ... نمی توانم بپذیرم که آن چهره که در اینه است منم ... قدیم تر ها ساعت ها به دستانم نگاه می کردم ارتباط غریبی داشتم با جسمم و در آخر کار گیج و مبهوت می ماندم در اینکه من کی هستم ...پذیرش اندیشه مادی گرایان برایم عجیب و شگفت آور است... هیچ وقت نتوانستم بپذیرم که من همین هستم که می بینم و همان که بقیه می بینند و نمی دانم آیا همان که بقیه می بینند از من همان است که خودم می بینم یا متفاوت است ...آینه ها نادرست ترین معانی را به ما القا می کنند و ما فراموش کردیم که هیچ پیرایه ای برای این ابزار عاریتی که حملمان می کند ما را تغییر نمی دهد نفهمیدیم این ابزار وسیله ماست و نه ما وسیله او و او در خدمت ماست و نه ما در خدمت او .... یادمان نماند که خودمان را سپردیم به تیغ جراحان تا بینی مان را عوام پسند تر کند صورتمان را پیرایه بستیم و حواسمان به خودمان نبود ما خود خودمان را رها کردیم بی پیرایه بی نما بدون زیبایی و بعد همان خود فرو پاشیده و پیر و درمانده مان را با خود به نا کجا ابادی می بریم که از انجا همین دیروز امدیم و گمان می کنیم قرار است معجزه ای اتفاق بیافتد و در آنجا این خود مفلوکمان شاد تر باشد و زیبا تر و بهشتی تر همان خودی که رهایش کردیم و هرگز در اینه ها ندیدیم اش ...  اگر روزی بیاید که ما به اینه نگاه کنیم و کسی را نبینیم آن روز خودمان در مقابل آینه ایستاده ایم

چرخه بلا

امروز با دوستان صحبت سر زلزله بود و اینکه اگر زلزله ای مثل زلزله بم تهران را گرفتار کند رهایی از آن ممکن نیست ... نمی خواهم به این ممکنات که به هیج وجه محال نیست فکر کنم ... هراسی از مرگ ندارم ولی از تنهایی زنده ماندن می ترسم ... ما آدمها ... نمی دانم به چه پشتوانه ای این همه جسوریم ... توان دفع هیچ خطری را از خود نداریم و باز بر همانیم که بود ... مرگ همچون سایه ای در پرتو آفتاب ما را رها نمی کند ... هر لحظه و در هر مکان همنشین ماست و ما خود را به تغافل می زنیم ... حواسمان نیست که او حواسش به ما هست و این گردونه ی هزار رنگ چرخه بلاهاست ... باید لبخند زد و هر لحظه را شاد بود ولی بهتر است به هیچ چیز در این عالم عادت نکنیم

 

آدم های معمولی

معمولی بودن خیلی خوب است - یه ادم معمولی مثل همه ادم های خاکستری دیگه  - زن های معمولی - از بازار رفتن لذت می برند یه لباس رو دو بار نمی پوشند تمام دغدغه شون اینه که صورت زیبایی داشته باشند - هیچ وقت هیچ فلسفه ای ذهنشون رو درگیر خودش نکرده و همیشه در سطح زندگی می کنند - یه بیت شعر حافظ رو نمی تونن درک کنند - دنبال فال قهوه و ورق و ... اند و مهم ترین دغدغه زندگی شون قبل ازدواج ، ازدواج بوده که به علت دید سطحی شون به ادم ها معمولا زود محقق می شه و بعدش فامیل شوهر و مهمانی و  ... اینها همیشه دلایل زیادی برای خوشحال بودن و شاد شدن دارند - این ها اطراف شون همیشه یه عالمه ادم معمولی دیگه است و هیچ وقت تنها نمی مونند - تنهایی سهم تن هایی است که بیشتر فکر می کنند خوشا به حال همه آدم های معمولی

شناخت

شناخت آدمها کار سختی نیست ... باید چشمانت عادت نکند به صورت ها ... وقتی رها شدی از قید صور، معانی ملموس تر جلوه می کنند آنوقت می بینی روح های عریان شان را در پس ظواهر پیچیده و این می شود شناخت ... گاهی شناختن ادمها مثل بوییدن یک گل نا شناخته است ... حس اش می کنی ولی در قالب کلمات رایج در نمی آید فقط می دانی همین ... آدمها را در موقعیت های پیچیده و واکنش های در لحطه نباید شناخت اینها را می شود قضاوت کرد برای اینکه بیشتر بدانی که در این وادی عدم چه بر این روح گذشته است و در موقعیت های یکسان شاید چگونه عمل کند ولی آدمها رفتارهای در لحظه شان نیستند - ادمها مجموعه شگرفی از اندیشه ها و نیات اند که در قالب عمل مداوم جلوه می کنند - اینها را باید شناخت نام نهاد - و خداوند در قالب شناخت در نمی آید - خداوند را می شود بویید می شود دید ولی هیچ واژه ای توصیف خداوند را نشاید 

آنچه اندیشی پذیرای فناست - آنچه در اندیشه ناید آن خداست