شور نو شدن

دم دمای عید پیاده روی تو خیابون ها رو خیلی دوست دارم - شور و شوق مردم برای نو شدن برام جالبه - همه چیز در حال نو شدنه به جز خود ما - همون خود کهنه و پوسیده مون رو می پیچانیم تو لباس های پر زرق و برق و نو به امید تازه شدن- بعد نمی فهمیم چرا دلمان خیلی باز نمی شود - بعد همه این ها خودمان همان خود قبلی مانیم ... برای خرید کیف رفتم خیابان فردوسی - کیف دلخواه ام رو پیدا کردم -قدری قیمتش گران بود - کارت ام رو در آوردم ولی چهره زنی که چند متری مترو نشسته بود روی زمین و جوراب می فروخت و گریه می کرد جلو نظرم آمد ... نوشته بود با خرید یک جوراب دل ما را هم گرم کنید ... کارتم را گذاشتم توی کیفم و آمدم بیرون ... با کیف کهنه می شود سر کرد با دل کهنه نه ... دلمان که عادت کرد به حساب کتاب و زمینی شد دریغ اش می آید بخشش ... دستش را سفت فرو می کند توی جیبش تا سردش نشود و دلش می شود دل آدم برفی ... خداوند حفظ کند ما را از شر نفس طماع ... عمر آنقدر طولانی نیست که به زمین بی وفایش دل ببندیم دل را باید بست به زمینیان - گاهی از میانشان اهلی آسمان سر بر می آورند باید به آنها خدمت کرد- پرواز را باید از روی زمین آموخت تا آسمانی شد ...خداوند به همه ما کمک کند