لبخند های کاغذی

تکه ای از خودم را گم کرده ام - جایی در زمان و یا شاید نقطه ای کور در لازمان - اصلا فرقی نمی کند که کجا - اما جای خالی اش همیشه مثل جای کهنه یک زخم - زخم قدیمی یک کهنه سرباز درد می کند و آنقدر به جای خالی اش خو کرده ام که دیگر تقلایی برای بودنش جوانه نمی زند - گاهی نسیمی از دیار کبریا مرا می برد به آنسوی دیوار های عریض زمینی بودن و باز می گویم بی خیال ... همین بی خیال گفتن های بی هوا ، هوای تازه ای است در تمدید نفس های اجباری ،لبخند های کاغذی....