زیبایی

زیبایی چیست؟

زیبایی شاید گنگ ترین و در عین حال ملموس ترین واژه ای باشد که شنیده ام

درک نا محسوسی از یک احساس بهنجار در مواجهه با واقعیتی درونی یا بیرونی- می تواند مادی باشد یا غیر مادی

میزان این درک بسته به نگاه آدمهایی داره که به دنبال یافتنش هستند- همه فکر می کنند زیبایی یک حقیقت خارجیست یعنی فلان چیز چون زیباست زیبا دیده می شود در حالی که زیبایی به گمان من کاملا یک شهود درونیست - در جوامع مختلف معیارهای زیبایی ظاهری متفاوت بوده چه از جامعه ای به جامعه دیگر چه در طول تاریخ پس زیبایی های ظاهری بستگی مستقیم به این دارد که هر فردی کجا و در چه تاریخی متولد شود - با این دید همه انسان ها که بدنی بهنجار دارند زیبا هستند و اگر خلاف این تصور می شود به حقیقت زیبا بودن آنها خدشه ای وارد نمی شود بلکه مسئله این است که در بازه ای از زمان و مکان متولد نشده اند که نگرش مردم نسبت به زیبایی مطابق با واقعیت ظاهری آنها باشد- پس زیبایی چیست ؟

من گمان می کنم همان تعبیر قدیمی عرفانی که همنشینی حسن و حزن و عشق را از ازل بیان می کرد در تعریف زیبایی بی کاربرد نباشد

عشق را ودیعه نهاد در نهاد آدمی ، با حزن همنشین اش کرد و این دو هر دو بیقرار یافتن حسن بودند -- عشق بی قرار بود در کالبدش هر جا می نگریست جای پای یار دیرین می یافت نه او که رد پای او هر نشانه ای از او را که میدید به شوق بوی کوی او بی قرار می شد - از سوی در حصار جسم هم بود گاهی نفس هم هوایی داشت جسم از خاک بود و هم سان خود طلب می کرد که هر چه نشان از جایی دارد طالب همان است- جدالی هست از ازل بین نفس و عشق ، یکی زمینی و آن دیگر آسمانی - یکی اسیر خاک و آن دیگر طالب افلاک- موجود عجیبی است آدمی تا در حصار جسم اسیر است این جدال باقی است- وقتی که نفس قوی شود ندای عشق را به زمزمه می شنود و آدمی حسن را در تمام آن چیزی می بیند که نفس توان دیدنش را دارد و غافل می ماند از حسن برتر و حقیقی - نفس که از پا در آید آدمی ندای عشق را به وضوح می شنود و راهنمایش می شود به سوی حسن-از صدای سخن عشق ندیدم خوش تر ..یادگاری که در این گنبد دوار بماند - اینجاست که حسن حقیقی پرده از رخ می گشاید و این سه یار دیرین به هم می پیوندند و آدمی به کمال می رسد- حسن همان زیبایی است که پرتوهایش در سراسر گیتی چون زلف یار پریشان است تا راه به آن حسن ازلی یابیم و رستگار شویم